Wat
is piercen? Piercen
is het met een naald de huid
doorboren om een versiering in de
vorm van een staafje of een ring
te kunnen plaatsen. Tot enkele
tientallen jaren geleden waren
vrijwel alle piercings gaatjes in
de oorlel, overwegend bij vrouwen
aangebracht. In de afgelopen
decennia zijn bij een breed
publiek ook andere piercings
populair geworden, met name
navelpiercings. Ook worden
piercings in de neus, oorschelp,
wang, tong, tepel en
geslachtsdelen aangebracht. Het
plaatsen van piercings is niet
zonder risico en levert vrijwel
altijd een blijvende beschadiging
van de huid op. Wie
laat piercings plaatsen? Piercings
in de oorlel komen verreweg het
meeste voor, zowel bij mannen als
bij vrouwen. Deze vorm van
piercing is maatschappelijk het
meest geaccepteerd en komt in alle
leeftijdscategorieën veel voor. In
Nederland heeft 37% van de
bevolking van 12 jaar en ouder een
piercing en dit is dan meestal de
klassieke piercing van de oorlel.
In Nederland is bij kinderen
jonger dan 16 jaar overigens
toestemming van de ouders nodig om
een piercing te plaatsen.
Piercings op andere locaties zoals
de tong, tepels of geslachtsdelen
zijn veel minder algemeen en het
zijn vooral jongeren die deze
piercings laten plaatsen.
Wat
is de procedure? Bij
het plaatsen van een piercing
wordt feitelijk een wond
veroorzaakt. Vervolgens wordt de
normale wondgenezing gestoord. Het
is immers niet de bedoeling dat
het gemaakte gaatje dichtgroeit
maar juist openblijft. Er ontstaat
een kanaaltje door de huid. Het
piercen gebeurt meestal in
speciale piercingstudio's.
Wat zijn
de risico's en complicaties? De
mogelijke complicaties zijn sterk
afhankelijk van de plaats waar de
piercing is geplaatst. Een van de
meest voorkomende complicaties is
een lokale huidinfectie.
Dit treedt bij tot bijna 15% van
alle piercings op. Deze lokale
infectie kan weer leiden tot abcessen
en endocarditis
(infectie van hartkleppen).
Wanneer de piercing in een gebied
wordt geplaatst waar van nature
veel bacteriën voorkomen (mond,
neus, geslachtsdelen) is de kans
op infectie waarschijnlijk groter
dan wanneer bijvoorbeeld een
piercing de oorlel wordt
aangebracht. Het
sieraad in de piercing kan ook
aanleiding geven tot een allergische
reactie, bijvoorbeeld op
nikkel. Ook bloedingen en kraakbeenontstekingen
komen voor. Bij piercings in de
mond wordt in de medische
literatuur schade aan de
tanden beschreven evenals
spraak-
en eetstoornissen.
Endocarditis Bacteriële endocarditis
(infectie van de hartkleppen) na
een piercing is een zeldzame,
maar ernstige, complicatie en is
vooral een risico voor mensen
met een aangeboren
hartafwijking. Het grootste
infectie risico bestaat in de
herstelperiode na het plaatsen
van de piercing. Deze varieert
van 6-8 weken (oor, lip) tot wel
12 maanden (tepel). Soms wordt
bij mensen met een verhoogd
risico op endocarditis
geadviseerd om voor en direct na
het piercen een antibioticum
voor te schrijven
(antibioticum-profylaxe), net
zoals gedaan wordt bij medische
operatieve ingrepen. Omdat de
herstelperiode na piercing lang
is, is het maar de vraag of een
normale antibioticum-profylaxe
gecombineerd met goed ontsmetten
wel volstaat. Goed onderzoek
hiernaar ontbreekt. Het plaatsen
van piercings bij mensen met een
verhoogd risico op endocarditis
wordt door cardiologen dan ook
dringend afgeraden. Omdat ook
gezonde personen risico lopen
endocarditis (en andere
infecties) te ontwikkelen mogen
piercings alleen onder strikte
hygiënische omstandigheden
worden geplaatst. Helaas kunnen
ook bij hygiënisch geplaatste
piercings uiteindelijk infecties
optreden.
Piercing
of niet?
Zoals bij elke ingreep in het
lichaam moeten de mogelijke
voordelen en mogelijke nadelen
goed tegen elkaar worden
afgewogen. De positieve kanten van
een piercing kunnen zijn:
versiering van het lichaam,
statusverhoging binnen bepaalde
groepen, verhoging van seksueel
genot of protest tegen autoriteit
(ouders bijvoorbeeld). Aan de
negatieve kant staan de mogelijke
medische complicaties op de korte
en lange termijn, de mogelijke
teleurstelling wanneer het beoogde
effect van de piercing niet
bereikt wordt of het feit dat de
huid of slijmvliezen door het
piercen vaak blijvend beschadigd
raken. Vermijd daarom impulsieve
beslissingen.
Bronnen: Freund
MW,
van Iperen GG: Linke
lichaamsversiering. Medisch
Contact 2008, 63;1248-1251. Dubose
J,
Pratt
JW.
Victim
of fashion: Endocarditis after
oral piercing. Curr Surg 2004;
61 (5): 474-7. Armstrong
ML,
Koch JR, Saunders JC, Roberts
AE, Owen DC. The hole picture:
risks, decision making, purpose,
regulations, and the future of
body piercing. Clin Dermatol
2007; 25: 398-406.
